Is een osteopatische behandeling alleen geslaagd als een dier helemaal ZEN is?

Oooh, wat ziet dat er heerlijk knus en ontspannen uit!

En ja, dat was deze osteopatische behandeling van Digby ook, met vlagen.

Want dat het heel vaak ook gewoon best heel erg ingewikkeld is om jezelf zo ver te geven tijdens een behandeling, dat zie je meestal niet op social media.

Wel zie je de prachtigste gapen (bij paarden), releases, totaal uitgezoomde honden, totale overgave.

Is dat dan de norm? Bepaalt dat of een behandeling wel/niet effectief geweest is?

In mijn optiek en in mijn ervaring niet.

Dat Digby tijdens deze behandeling een paar keer weggelopen is, en later weer terugkwam, dat zie je op deze foto niet.

Dat wij al een aantal jaar (weliswaar met grote tussenpozen) bezig zijn om vrienden te worden, vertrouwen op te bouwen, en leren om jezelf over te geven aan mijn goede intenties en ervaren handen, dat zie je ook niet aan deze foto.

Dus schrijf ik dit verhaaltje erbij.

Want iedere behandeling is anders, zelfs van ieder dier elke keer weer. Ik ben zelf ook iedere keer een klein beetje anders.

Soms hebben ze meer of minder last van hun lijf, meer of minder spanning in hun lijf of koppie, is er drukte op stal, is het net oud en nieuw geweest (in januari hebben veel dieren daar nog de naweeën van!), is er spanning in de thuissituatie, hebben ze net een best wel heftige (spoed-) ervaring bij de dierenarts gehad.

En soms is het nog veel ongrijpbaarder waarom een dier zich wel of niet heel makkelijk kan ontspannen.

Hoe ga je daar dan mee om als osteopaat en vooral ook als mens behorende bij het dier?

Mijn modus operandi? Go with the flow. Ga er lekker voor zitten/staan, adem, wees in het moment en zet je hersenen even heerlijk op standje non-actief.

Dat doe ik tijdens een consult ook en ik ben er heilig van overtuigd dat al die momenten met de dieren die ik behandel mij net zo goed staande houden in deze crrrazy wereld.

Wat vinden veel dieren één van de fijnste dingen tijdens een behandeling? Dat hun mens ook gewoon even stil zit of staat, niet aan het rondrennen is, niet altijd maar nuttig en productief bezig hoeven zijn, er gewoon even ZIJN. Het ultieme mindfulness momentje. Even uit je hoofd, maar in je hart en lijf.

Een behandeling is ook best intensief voor een dier, helemaal voor de eerste keer of met een nieuwe behandelaar. Een relatief vreemd iemand zit totaal in je intieme zone, soms is het ook best even gevoelig of raak je lagen aan bij een dier die op diverse fronten beladen zijn. Zoals bijvoorbeeld door trauma.

Een dier moet er maar op vertrouwen dat ik zacht blijf, zijn grenzen respecteer en niet ineens allemaal pijnlijke tools uit mijn achterzak trek. Wat dat betreft hebben ze vaak allemaal al een beetje bagage qua eerdere ervaringen.

Mijn taak is om steeds in conclaaf te blijven met het dier, goed in te tunen en grenzen te respecteren. En ja, als ik dat tot op de letter zou uitvoeren zou ik er in sommige gevallen helemaal met mijn handen van af moeten blijven. Soms doe ik dat ook. Omdat het een overduidelijke NEE is en blijft. Omdat de situatie voor het dier of mijzelf dan bij doorgaan onveilig zou zijn. 

Heel vaak echter is het eindeloos compromissen sluiten met het dier, wachten tot ik een JA krijg, en die JA moet ik echt verdienen. Die heb ik niet automatisch, zoals een mens die zelf een afspraak voor zichzelf met een behandelaar maakt die op dat moment al gegeven heeft. En ik vind dat uit biologisch (overlevings-)oogpunt ook eigenlijk heel logisch!

Soms heeft een dier tijdens de behandeling veel beweegdrang, en ik laat ze tot op zekere hoogte hun gang gaan, want bewegen werkt regulerend op het zenuwstelsel.

Soms laat ik ze juist wel eten/kauwen als ze dat nodig hebben en soms juist even niet, omdat het voor nog meer opwinding zorgt. Per dier en per keer verschillend.

Soms kwebbel ik (expres) veel met het mens ernaast om de hyperfocus van het dier weg te halen, wat soms prettig is voor dat dier op dat moment, en soms verzinken we even in een heerlijke stilte.

En heel vaak is een dier er op een gegeven moment KLAAR mee. En dan is het ook klaar. En ook dat verschilt per keer en per dier.

Ga ik dan door omdat wij als mensen denken dat langer/intensiever beter is? Dan doe je als behandelaar vaak teveel. En ja, dat kan. Teveel niet luisteren naar de grenzen van een dier, maar ook teveel willen losmaken, teveel willen doen. Waardoor een dier ook werkelijk last kan hebben van een goedbedoelde behandeling. Meer/langer is zeker niet altijd beter. En al helemaal niet voor de relatie tussen osteopaat en dier. Sterker nog: ik ben wel eens bijna gebeten omdat ik tóch nog één dingetje wilde doen terwijl de hond al duidelijk had gezegd: het is mooi zo. 

Voor mezelf dus ook uit overlevingsoogpunt slimmer om te luisteren ;-) Ik moet nog langer mee dan vandaag, tenslotte.

Ik hoop dat ik jullie hiermee een inkijkje heb gegeven in 'het spel' zoals ik dat zelf zie, het spel dat ik iedere behandeling weer speel met het dier en met het mens ernaast. Waarbij de wensen van het dier op één staan. 

Ik HOU van dat spel, en neem het heel serieus. Soms kost het mij veel energie, en meestal krijg ik er veel energie van. Soms gaat het snel, soms duurt het wat langer. Ik weet van mezelf dat ik goed ben in dit spel, en ik heb er altijd alle vertrouwen in dat de mensen die een afspraak met mij maken voor hun dier dat snáppen.

Ik benoem het nooit ergens, maar ik ben een heel nuchter en tegelijkertijd heel spiritueel mens. Je kunt alles heel biologisch aanvliegen en verklaren, maar natuurlijk heeft mijn behandeling ook een energetisch effect. Alles is energie: het dier, ikzelf, de mens ernaast, de wereld, onze intenties en uitwisseling. En natuurlijk maak ik gebruik van diercommunicatie technieken. Dat doe jij als mens van een dier ook, ook al heb je jezelf er nog nooit verder in verdiept of getraind, of zelfs als je er niet in gelooft. We hebben allen interactie en uitwisseling met elkaar. Hoe heerlijk als we onszelf daar zonder gêne en zonder al teveel gedachten of kanttekeningen aan over kunnen geven, het gewoon kunnen laten zijn en gebeuren? That's where the magic happens. En dat is het vaak, zoals bijna alles in het leven als je er eens goed over nadenkt en voelt: magisch.

Al te veel stress tijdens een behandeling maakt dat je je doel qua osteopathie volledig voorbij schiet. Maar om te verwachten dat alles altijd alleen maar totally zen moet zijn is ook niet realistisch. Ik hoop dat ik dat goed heb kunnen toelichten met dit (weer op z'n Annemarijns veel te lange) verhaal.