ICREO Thesis Annemarijn Laan

Download hier mijn scriptie “Segmentale symptomen van de huid en het onderhuids bindweefsel bij het paard - Een literatuurstudie met een vertaling naar de osteopatische praktijk”

Samenvatting

“Mijn paard zit niet lekker in zijn vel”, een opmerking die veel paardeneigenaars maken en die veel impliceert. Het exterieur weerspiegelt immers het interieur van het paard en de conditie van de huid en het onderhuids bindweefsel biedt ons veel informatie die we kunnen gebruiken in de osteopatische diagnostiek.

Segmentatie heeft zijn oorsprong vroeg in de embryologische ontwikkeling, wanneer het mesoderm zich segmenteert in somieten. Een somiet bestaat uit een segment van de neurale buis, en bij ieder segment hoort een deel van de huid (het dermatoom), het skelet (het sclerotoom), een deel van het spierweefsel (het myotoom) en een deel van de viscera (het viscerotoom).

Elke somiet is via een eigen zenuwwortel verbonden met het embryonale ruggenmerg. Deze verbinding blijft gedurende het hele verdere leven ongewijzigd, hoewel de meeste organen nog ingrijpend van plaats zullen veranderen tijdens de verdere embryologische ontwikkeling. Via segmentale reflexen vindt er uitwisseling plaats van informatie binnen één segment, met een wisselwerking tussen het autonoom en het somatisch zenuwstelsel, waardoor het mogelijk is dat negatieve afferentie vanuit een deel van dat segment zorgt voor hyperactiviteit binnen het gehele segment.

Hierdoor kunnen inwendige problemen zich manifesteren op het lichaamsoppervlak. Dit kan symptomen opleveren zoals pijn, hypertonie, een veranderde trofiek van de huid en sympatische symptomen zoals een verstoorde sudomotoriek, vasomotoriek, pilomotoriek en een verhoogde fasciale tonus.

De huid en het onderhuids bindweefsel weerspiegelen hierdoor de toestand van het gehele segment en dit kan veel informatie opleveren. Het is belangrijk om goed inzicht te hebben in het verloop van de somatische en autonome innervatie om segmentale symptomen te kunnen interpreteren.

De discrepantie tussen de autonome en de somatische projectie op het lichaam, de grote divergentie, overlap en de individuele verschillen in segmentale innervatie maken het te complex om alleen op basis van deze symptomen een uitspraak te kunnen doen over een bepaald segment.

Een enkele bevinding heeft geen diagnostische waarde; de combinatie van een aantal symptomen is een voorwaarde om te kunnen spreken van segmentale diagnostiek.

Segmentaal onderzoek van de huid en het onderhuids bindweefsel kan worden benut als leidraad tijdens het osteopatisch onderzoek, in aanvulling op het bewegingsonderzoek van de wervelkolom, het craniosacrale onderzoek, en het onderzoek naar de viscerale motiliteit.